Glossy

Deel 20, mei 2010

         In maart 2010 bestaat het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit 75 jaar.
Reden voor de demissionaire minister Gerda Verburg eens extra aandacht te geven aan zaken, die met dat ministerie te maken hebben.
Daarmee is natuurlijk helemaal niks mis!
Natuurlijk mag je vieren dat je al zo oud bent geworden; een verjaardag mag je vieren, dat doen mensen al generaties lang.
Dat je dat jubileum viert met de uitgave van een glimmend blad is op zich natuurlijk al heel uniek, normaal krijgt de jarige de presentjes.
Ik zie andere ministeries dit nog direkt niet zo doen, dus dat is wel bijzonder.
Je moet het als ministerie ook maar durven, de bevolking trakteren!
Je steekt wel je nek uit als je als mevrouw de minister, in een of ander paardrijkostuum met rijlaarzen en handschoenen, poseert naast een zwart plastic paard. 
         Het wordt natuurlijk al wat minder, als je weet dat de uitgave van zo’n blad een kleine half miljoen euro uit de staatskas heeft gekost.
De minister betaalt dus haar traktatie aan ons met ons belastinggeld, eigenlijk hebben we ons eigen kado betaald: “= een sigaar uit eigen doos”.
Als bijvoegsel bij wekelijkse bladen als Libelle, Margriet en de Flair komt het blad bij de ongeveer 1 miljoen daarop geabonneerde lezers (lezeressen) terecht.
Wij hebben op één daarvan een abonnement, dus zo was ik ook één van de gelukkigen die het kon doorlezen.
         Ik moet zeggen, het ziet er glanzend uit, dat blaadje met de voornaam van de minister.
Al lezend waan je je meteen in één van de damesbladen, qua inhoud is het er mee te vergelijken.
Ik weet het, het ministerie van Landbouw gaat ook over paarden en je mag een gegeven paard eigenlijk niet in de bek kijken.
Maar toch ben ik teleurgesteld, ik voel mij wat bedrogen.
U mag het eigenlijk ook best weten, ik had (heb het toch uiteindelijk zelf betaald) een wat ander kado verwacht!
Veel uitgebreider, veel meer omvattend, ook wat meer terugblikkend, nu gaat het eigenlijk alleen over de minister.
In de 75 jaar ( een mensenlevenlang) dat het bovenstaande ministerie bestaat is er van alles en nog wat gebeurd en heeft het ministerie een heleboel gedaan en tot stand gebracht.  
         Natuurlijk mag je jezelf best eens af en toe op de borst kloppen en zeggen dat je heel goed bezig bent en veel dingen goed doet en hebt gedaan.
Maar in diezelfde tijd kun je ook veel dingen niet echt goed hebben gedaan of zelfs helemaal fout!
Het stoort mij, dat dergelijke zaken niet aan de orde komen in deze glossy, ze worden zelfs niet éénmaal aangestipt, want bepaald diervriendelijk waren ze niet altijd.
Nederlanders hebben in de loop der jaren geworsteld (en doen dat nog!) met onder andere  M.K.Z., varkenspest, vogelpest, varkensgriep, blauwtong en Q-koorts.
Dat waren periodes, waarin veel agrarische zaken, veel veterinaire en financiële beslissingen, maar ook zeer veel emoties een belangrijke rol hebben gespeeld.
         Het is niet zinvol, om na jaren nog steeds om te zien in wrok!
Maar wat zou het enorm hebben geholpen, de diep weg gestopte en onderdrukte emoties te kunnen gaan verwerken als er ergens in dit gepolijste blaadje was geschreven dat ook beleidsmedewerkers (ambtenaren) van een ministerie van Landbouw er soms helemaal, faliekant naast zaten.
Het is toch helemaal niet erg dat eens toe te geven, dat is direkt nog geen imagoschade!
Terugkijkend beperk ik mij even tot de tijd, die ons als houders van oorspronkelijke vogels en pluimvee het meest heeft geraakt, zonder af te willen doen aan de andere buitensporig nare periodes voor alle andere groepen.
         Natuurlijk ben ik nog niet vergeten dat nietsvermoedende, gezonde, onschuldige, gehouden vogels moesten worden geruimd, omdat ze toevallig binnen een straal van zoveel kilometer van een besmet plofkuikenbedrijf vertoefden en de gezonde(?) vrije vogels konden blijven waar ze waren.
Natuurlijk ben ik nog niet vergeten, dat nietsvermoedend, gezond(?), onschuldig pluimvee in kratten langs de weg gezet moest worden gezet, opdat het opgehaald kon worden om te worden geruimd en wee je gebeente als je niet meewerkte, in het kader van de volksgezondheid!
Natuurlijk ben ik nog niet vergeten dat pluimvee binnen de bebouwde kom niet en buiten de bebouwde kom wél moest worden “opgehokt”, want de trekvogels kwamen er aan en die vlogen niet over steden en dorpen en o wee, als je dan niet (in landsbelang) had “opgehokt”!
         Wat zou het hebben geholpen, wanneer de huidige minister, ook al is ze niet meer in functie en ook al is ze niet verantwoordelijk voor het beleid van haar voorgangers, de kans zou hebben gegrepen en gezegd zou hebben in dit keurig opgepoetste blad: “Sorry, beste Nederlanders, we deden ons werk, maar hebben daarbij soms ook grote blunders gemaakt en ons toen niet gerealiseerd, dat het voor u, als gewone hobbydierhouders zonder winstoogmerk en ver verwijderd van de bio-industrie, wel eens heel erg emotioneel kan zijn geweest!”
Het is helemaal niet verkeerd om toe te geven dat een ministerie met de kennis van nu er toen helemaal naast zat, de boel verkeerd heeft ingeschat en de bevolking met huiveringwekkende zaken heeft opgezadeld.
Als je dat openlijk kunt bekennen stijg je alleen maar in achting!
In deze glossy damesbladenbijlage stelt een ministerie zich kwetsbaar op, maar dat had wat mij betreft nog best heel veel verder mogen gaan.
         Ik hoop dat mevrouw de minister het niet erg vind dat ik het nu op voorhand raar ben gaan vinden, dat wanneer je, als je een aantal vogelpootringetjes digitaal gaat aanvragen, daarbij een Burger Service Nummer moet opgeven; hoeveel wil je eigenlijk weten, ik doe toch zeker geen belastingaangifte?
Voorheen was simpelweg je naam en adres voldoende!
         Al de goede bedoelingen via het vriendelijk glanzend blad van het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit ten spijt, mij hebben ze echt niet overtuigd.
Bovendien is er wat aan de hand geweest!
Door Haagse ophef rondom de uitgave van dit blad is intussen een topambtenaar van hetzelfde ministerie zijn baan kwijtgeraakt!
         In de aanloop tot het 100-jarig jubileum van ditzelfde ministerie zullen we vast nog wel meer van ons en onze vogels moet blootgeven, willen we nog een paar eenvoudige, noodzakelijke ringen kunnen bestellen.
Dan gaat dat niet meer zonder:  soortnaam, (Nederlands en Latijns) servicenummer, identiteitsbewijs en vingerafdruk van de eigenaar.
Misschien moet er op termijn ook nog wel een foto en pootafdruk van de piepjonge vogel bij.
Hadden ze de angst voor de toekomst en ongeloof  bij mij maar weg kunnen nemen met dat glimmende jubileumblaadje!

Bart Smit

Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland.

De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.