Mobiele telefoon
Deel 25, oktober 2010
Nee, ik heb geen mobiele telefoon.
Als er tenminste een telefoon mee bedoeld wordt, waarmee je ver buitenshuis, zeg maar bijvoorbeeld in de stad, of op het platteland, kunt bellen en gebeld worden.
Zo’n ding heb ik niet.
Wel een exemplaar waarmee je naar buiten kunt lopen en in de tuin kunt gaan zitten; ik heb wel een bel op mijn fiets, ik kan dus wel mobiel bellen.
Overigens een rare uitdrukking, ergens gaan zitten bellen.
Er kwam soms wel eens iemand die dan vroeg of hij even mocht bellen.
Als je dan antwoordde, dat er wel een fiets in de schuur stond, werd ie kwaad.
Ik ben nog van het tijdperk van de vaste telefoon in de gang en dat is heus nog niet zo heel lang geleden.
De KPN, vroeger PTT, is veel soepeler geworden in het sleutelen en aanleggen van dingen aan de huidige apparatuur.
Vroeger werd er slechts één toestel geleverd door het staatsbedrijf en in de gang opgehangen!
Mocht je niet zelf aan sleutelen, op straffe van fikse boete of zoiets.
Het was toen ook allemaal nog zo nieuw.
Wij plaagden, in onze jeugd tijdens de schoolvakantie bij onze grootmoeder, haar wel eens door te vertellen dat ze op een bepaalde morgen een stofdoek over de telefoon moest hangen.
Ze snapten er niets van maar deed het wel.
Was ook helemaal niet verbaasd toen wij vertelden dat die doek er moest hangen om het stof op te vangen dat uit het toestel zou komen als op die vaste ochtend de lijn werd doorgeblazen!
Tegenwoordig zit er niet eens meer een lijn aan vast!
Nee, ik heb geen mobiele telefoon.
Ik wil zelf wel mobiel blijven, dat is logisch natuurlijk!
Maar voor mijn gevoel schiet ik er niet zo veel mee op.
Loop je ’s morgens met de hond.
Ja, we hebben een hond.
Gaat de telefoon.
Iemand vraagt dan: “Waar ben je?”
Je kunt dan antwoorden dat je ergens halverwege bent, maar zou de vraag daarmee beantwoordt zijn?
En als je antwoordt: “Ik ben buiten”, of “ik ben op de terugweg”, of “ ik moet nog een heel end,” is dat dan voldoende?
Nee, voor mij is zo’n ding, waar je van alles mee kunt, niet zaligmakend.
Tegenwoordig kun je er mee internetten, muziek luisteren, tekst verwerken, filmen, fotograferen, iets op afstand mee bedienen, als navigatieapparatuur gebruiken, klok kijken, alarm berichten ontvangen, t.v. kijken, sinds kort jezelf scheren en nog veel meer.
O ja, ook nog een gesprek hebben met iemand anders, gewoon telefoneren kan dus ook!
Er gaat een verhaaltje van iemand, die in zo’n telefoonwinkel komt en vraagt naar een toestel waarmee je kunt bellen én fotograferen.
De winkelhulp schudt meewarig het hoofd.
Jammer, alle dergelijke toestellen zijn helaas, pindakaas, allemaal uitverkocht.
Hij zou de man nog wel kunnen helpen aan een fotocamera, waarmee je óók kunt telefoneren!
Nee, ik heb niet zo’n mobieltje.
Vroeg of laat zal ik er vast wel eens spijt van krijgen dat ik er geen heb.
Maar of het nu iets bijdraagt aan de kwaliteit van het leven?
Altijd en overal maar bereikbaar zijn?
Het kan ook zo maar afgelopen zijn!
Dat moet ik natuurlijk even uitleggen.
We lopen dus, onze hond en ik, elke morgen hetzelfde stukje langs de, in de spits zeer druk bereden, B-weg (toegegeven, niet erg spectaculair).
Meer dan 1500 verkeersbewegingen per uur, dat is dus iets meer dan 4 voertuigen per 10 seconden!
Elke morgen, echt waar, zie ik minstens 1, maar ook soms 2 of 3 bestuurders met de mobiel aan het oor.
Elke morgen weer, op een stukje weg van, pak weg, een kilometer lengte, aan slechts één kant van de weg, niet handsfree en dat al meer dan 10 jaar lang!!
Dat zijn er per jaar zo’n dikke 350 en meer en dan nog slechts op dat ene stukje weg van een kilometer!
Het mag dan volgens de regels verboden zijn, er staat een fikse boete op en er zal meer op worden gecontroleerd, maar elke morgen waagt weer iemand door afgeleid te zijn, zijn/haar leven en/of dat van anderen of dat van onze hond en mij er bij.
Ik weet nu al wat deze mensen zullen zeggen, mochten ze ooit ter verantwoording worden geroepen: “Ja, ik werd gebeld hè”
Nee, ik heb geen mobiel apparaat, mij te gevaarlijk, want als je gebeld wordt dan neem je automatisch op!
Tuurlijk, je kan zo’n ding ook uitzetten.
Kun je niet gebeld worden.
Maar dan kun je net zo goed niets meenemen.
Heb je een ding in je broekzak, dat niets doet.
Nou, dat is dan duidelijk.
Ik heb er geen.
Dan is er nog één andere, belangrijke reden om er niet een te hebben: Als ik weer eens buiten midden tussen mijn vogels zit te genieten en te mijmeren, hoe het anders, beter en mooier kan, dan wil ik absoluut niet gestoord worden!
U wel? Nee toch?
Bart Smit
Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland.
De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.
