Het einde van het jaar

Deel 38, december 2011

           Hebt u dat nou ook, zo tegen het einde van het jaar, dat er allerhande zaken naar boven komen borrelen die in het afgelopen jaar zijn gepasseerd?
Dingen uit het dagelijkse leven, uit de wereldpolitiek, rondom de crisis met de euro, de pensioenen, de banken, de privacy, bruiloften van bekende Nederlanders en ga zo maar door.
Als je er even over nadenkt, dan gebeurt er heel wat in de wereld, in Nederland, in je eigen provincie, woonplaats, buurt of straat.
Om van persoonlijke verwikkelingen maar niet te spreken.
Aan het einde van het jaar is het heel gewoon, eens terug te blikken op al datgene wat er is voorgevallen en wat is bijgebleven, dat deed ik vorig jaar ook.
           Ik denk dat u het afgelopen kweekseizoen vast nog niet bent vergeten.
Was het goed, was het slecht, waar lag dat dan aan enz. en hoe kan het volgend jaar anders.
Kijk, je moet wel positief blijven natuurlijk, ging er dit jaar wat fout in het opkweekproces, dan kun je er volgend jaar alles aan doen om het niet weer te laten gebeuren.
Wat er van de vorige opkweekpogingen is geleerd, kan tijdens de volgende weer gebruikt worden om het niet weer zo, of juist wel zo, te gaan doen en zo creëren we voor onszelf verandering en vooruitgang.
           Nu ben ik persoonlijk helemaal niet tegen vooruitgang, integendeel, we moeten voort in de vaart der volkeren, maar soms denk ik wel eens dat het ook wel wat minder snel kan.
De ene mobiele telefoon is nog maar net op de markt of er is al weer een andere die nog weer even net iets meer kan en de ene manier van afrekenen met de belmaatschappij is via allerhande belbundels weer net even goedkoper of handiger dan de andere manier van betalen.
Terwijl ik helemaal niet zo’n ding heb, want ik wil helemaal niet altijd en overal bereikbaar zijn, want zo belangrijk ben ik nou ook weer niet.(maar daar heb ik al eens een column aan gewijd).
           Wat mij heden ten dage tegen de borst stuit (jonge, jonge wat hebben we toch een vreemde uitdrukkingen in onze taal!) wat mij tegen de borst stuit is de verloedering van Kerst en Sinterklaas.
Voor mij zijn beiden heilig, daar moet je niet mee gaan sollen, maar de broeders van de commercie vinden hun eigen handel zo verschrikkelijk belangrijk, dat de kerstboom al opgetuigd staat, nog voordat de goede man, met die stoomboot, die schimmel, die mijter, in die lange rode mantel en met dat lange witte haar en overdreven lange baard aan wal is gestapt.
In zijn kielzog rennen dan nog een hele kudde (of is het roedel, klucht of zwerm?) zwarte pieten mee.
De winkelmensen kunnen blijkbaar tijdens de kleine vier weken, dat de goedheiligman in het land verblijft, bijna niet wachten om met de verkoop van kerstartikelen te gaan beginnen.
Soms denk ik wel eens dat ze het liefst Sinterklaas gewoon zouden willen overslaan, want kerst verkoopt blijkbaar beter. 
            Wat in mijn hoofd nog meer opschudding veroorzaakt is de veramerikanisering van onze tradities en gebruiken.
Een hele volksstam begint het tegenwoordig normaal te vinden dat er op 14 februari een Valentijnsdag is en dat er op 31 oktober Haloween wordt gevierd, terwijl dergelijke dagen voorheen helemaal niet aan de orde waren, ergo, die waren er helemaal niet!
Je had Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw, in die volgorde en niet anders.
Van de kerstman was beslist geen sprake, ja in buurlanden zoals Duitsland en Engeland en  zoals in Amerika.
Uit dat land komt ook de uitbundige kerstversiering en verlichting vandaan, terwijl die knipperende en veelkleurige kerstverlichting en anderszins in zwang kwam, toen de elektrische feestverlichting opgang maakte.
Allemaal leuk en aardig, maar aan mij is het niet besteed, hoewel ik sommige zaken best wel knap gemaakt vind, maar ik hoef geen dikke, opgeblazen en verlichte kunststofkerstman in de tuin bij de voordeur.
Of eentje die de hele avond en nacht, met begeleidende kunstmatige kerstmuziek, langs een dikke kunststofkabel vanaf de dakgoot, met knipperende binnenverlichting, naar beneden komt zakken, om daarna in het zelfde tempo de weg omhoog te beginnen.
Ik vind dat allemaal zo verschrikkelijk nep, niet behorend bij het kerstgebeuren en niks te maken hebbend met de inheemse kerstgedachte.
           Echt erg is het, dat het steeds maar erger wordt.
In de race naar steeds betere verkoopcijfers worden er door de marketing-, en verkoopafdelingen ook telkens weer andere kerstattributen uitgedacht.
Je had als kerstboomversiering voorheen al van die mooie gekleurde of zilverkleurige fraaie glazen vogeltjes met prachtige staartjes van een soort stijf engelenhaar.
Tegenwoordig doe je niet meer mee als er tenminste niet één of meerdere witporseleinen hertjes in de groene sparrenboom zijn komen te hangen.
Het beestje is ook al in grotere afmetingen te verkrijgen voor versiering in kerststukken en ziet er uit als een ree met een gewei van een edelhert en het zal wel de bedoeling zijn, dat het op een rendier lijkt.
Een pluchen “levensechte” hertenkop+ gewei doet het rond kerst aan de wand ook altijd leuk.
Rendieren zijn al tijden een hot item, o.a. op kerstkaarten, of als halve muts, al of niet met een (knipperende) rode neus.
In Amerika inheemse vogeltjes, de rode kardinalen, doen het op Nederlandse kerstkaarten ook heel flitsend en je bent helemaal op de goede weg als je onder de kerstboom een vel van een dood rendier drapeert, das pas kerst!
           Ik heb met dat alles helemaal niks, laat die vertrouwde Nederlandse tradities nou gewoon Nederlandse tradities blijven!
Gewoon geloven in Sinterklaas op zijn witte paard, die op de Nederlandse daken trippel-trappelt en niet in de vliegende Kerstman met zijn rendieren voor een arrenslee door de lucht.
Hoe hij al die pakjes door Nederlandse schoorstenen moet krijgen is mij een raadsel en wat eten rendieren nou precies? Rendiermos? Of ook wortels?
Hoeveel wortels moet je ’s avonds dan eigenlijk klaarleggen in je schoen? 

           Ik wens u ondanks die bedenkingen toch fijne en warme feestdagen!

Bart Smit

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.