Achter de schermen

Deel 54, augustus 2013

Ik kan mij voorstellen dat u direkt de associatie krijgt met een soort van sport. Het schermen met sabel, degen en floret is al eeuwen een vechtsport, beoefend door zowel dames als heren en er is zelfs een olympische kwalificatie. Maar daar gaat het helemaal niet om, dat slaat nergens over! Er bestaat ook zoiets als windscherm, die moet je opzetten op het strand of zo, om lekker uit de wind te kunnen zitten of liggen, echter ook al mis!

Het begrip “schermen “ is in dit geval simpelweg het meervoud van scherm. Wat is er namelijk aan de hand? Bij heel veel zaken, die we vandaag de dag aan het doen zijn, kijken wij mensen voortdurend op een scherm. Nu waren er vroeger ook wel schermen, jazeker, als je eens een keer naar de bioscoop ging, dan zat je naar een heel groot scherm te kijken, waarop zich van alles afspeelde. De film werd geprojecteerd op een scherm, een soort heel groot wit doek van speciale stof. Eerst waren de beelden in zwart/wit zonder, toen in zwart/wit met gewoon geluid (mono), later met meer mogelijkheden in kleur en met stereogeluid en nog weer later in andere vormen geluid en sommige films zijn tegenwoordig al driedimensionaal te bewonderen. Ook kon je, als je met je camera foto’s had gemaakt en daarvan weer dia’s, deze op een groot scherm projecteren ( jawel, een projectiescherm).

Had vroeger het televisieapparaat een beeldbuis nodig om beeld te kunnen laten zien, tegenwoordig hebben tv’s allemaal schermen, soms zijn de formaten al heel groot en plat en heten “Flatscreen” en aan de maten daarvan zal wel geen einde komen. Keek je voorheen als kind in de klas recht voor je uit, dan keek je naar een schoolbord, zwart geverfd, om er met krijt op te kunnen schrijven, later werden die borden allemaal groen en tegenwoordig kan er van alles digitaal op verwerkt worden, het schoolbord als schoolscherm.

Maar het gaat steeds verder, want waar tegenwoordig gewerkt word op een kantoor, zitten alle kantoormedewerkers op een scherm al koekeloerend hun kantoorwerk te doen. (“Lekker gewerkt vandaag?” Ja, ging wel, hele dag op het scherm zitten kijken”.) Computerschermen zijn niet meer weg te denken uit onze huidige maatschappij, sterker nog, alle soorten communicatiedingen bevatten een scherm(pje). Telefoons, mobieltjes, i-pads, laptops, navigatieapparatuur, kassa’s enzovoort, allemaal hebben ze wel een venster(tje) waardoor of waarop je kunt zien wat je moet doen of welk nieuws er nu weer binnen komt.

Dat heeft zo zijn voor en zijn tegen. Communicatie is echt van deze tijd en dankzij de schermpjes op de mobiele telefoons is alles en iedereen plotseling overal bereikbaar, maar het begint er steeds meer op te lijken, dat nu bij velen alles in het dagelijkse leven af hangt van een zwart kunststof kastje van 5x15 centimeter.

Men kan ineens ook over een heleboel informatie beschikken en als of dat dan nog niet genoeg is komt er steeds meer nieuwe informatie bij, zo bestaan er al programma’s als o.a. Facebook, Twitter en Hyves, die aan de lopende band een stroom informatie verzorgen. Die informatie is dan weer te zien op het schermpje van het toestelletje dat mensen meer dan constant in hun hand houden om toch vooral maar van alles op de hoogte te zijn. Per uur tot 30 keer op het schermpje kijken( dat is per elke 2 minuten 1 keer!) is tegenwoordig al heel normaal.

Is het autorijden met de mobiele telefoon in de hand heel gevaarlijk en strafbaar geworden, het voortdurend tijdens het rijden op een gelijksoortig apparaat kijken of er nog nieuws is blijkt intussen nog gevaarlijker te zijn, omdat dan de blik niet meer op de weg is gericht. De aandacht van de handhavers van de veiligheid op de weg gaat intussen ook al uit naar de gebruikers van tweewielers, want ook daarvan zijn er velen, die al trappend het internet bestuderen i.p.v. het fietspad, met alle gevolgen van dien.

Er gaat geen dag meer voorbij zonder dat je mensen op de gekste momenten voortdurend op een schermpje ziet staan (lopen) turen, die mensen zijn gewoon verslaafd, al weten ze dat zelf nog niet en zullen ze dat ook nooit toegeven. Verjaardagsfeestjes zijn tegenwoordig een stuk minder leuk, omdat veel van de gasten voortdurend hun schermpjes in de gaten proberen te houden i.p.v. gezellig mee te doen met “het communiceren”.

Nog gekker gaat het als twee mensen tegenover elkaar informatie uitwisselen via het schermpje van hun mobieltje en dus ook al niet meer met elkaar zitten te praten, of gezamenlijk naast elkaar een zelfde spelletje zitten te spelen en allebei een eigen schermpje zitten te bestuderen.

Informatieoverdracht per scherm, er zijn al telefoons waarmee je met een ander kunt praten en tegelijkertijd de ander via een scherm kunt zien praten. Als je dan denkt dat je alles al hebt gehad, dan bestaan er tegenwoordig ook al horloges,( u weet wel die dingen om je pols waarop je kunt zien hoe laat het is) die niet meer met een wijzerplaat zijn uitgerust, maar met een schermpje. Daarop kun je soms al weer meer aflezen dan alleen de tijd!

Als je alles zo op een rijtje zet, dan lijkt het er wel op, alsof we de gegevens, die we tot ons nemen, alleen nog via het televisie-, of vanaf het computerscherm kunnen ontvangen. Natuurlijk, ze zijn er nog wel, de kranten, tijdschriften en boeken, maar die zijn allemaal weer tot stand gekomen, doordat er mensen (medewerkers) via schermen aan hebben gewerkt. Je kunt tenslotte soms nog wel eens ergens achter de schermen mogen komen kijken, in een eendenkooi of zo, waar deze uitdrukking overigens ook vandaan komt, maar dat is dan wel weer compleet wat anders en heeft met dit verhaal wederom ook niets te maken.

De allermooiste en meest belangrijke informatie, is die van het beeld en geluid, dat we rechtstreeks van onze vogels krijgen, als we er weer eens even voor zijn gaan zitten. Die zijn echt, niet virtueel, niet voorzien van een “aan/uit-knop” en “live” te zien en te horen, zonder scherm! Vet cool!

Bart Smit

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.