Nieuwe Wildernis en Nieuwe Watervogels
Deel 56, oktober 2013
Er is een film uitgekomen over de grote natuur in een klein land en het is natuurlijk mooi dat het prachtig is verfilmd, maar volgens een rapport, opgemaakt door een groep internationale deskundigen en inmiddels meer dan een jaar geleden, heeft Staatsbosbeheer (SBB) daar in die Oostvaardersplassen ooit een zooitje van gemaakt.
De voor het beheer verantwoordelijke organisatie was zo volkomen verblind door het enthousiasme voor hun eigen natuurplan, dat ze de ellende niet zagen.
Ja, die zagen ze wel, maar de natuur moest zijn gang gaan.
“De natuur moest zichzelf redden” en dan hoort het creperen door voedselgebrek daar toch gewoon bij?
Volgens SBB moesten we met z’n allen nu niet emotioneel en moeilijk gaan doen, dood gaan hoort toch bij de natuur? Ja, dat klopt, maar niet zo!
De natuur, de echte woeste natuur, die natuur bestaat niet in Nederland en als ’t ie al bestond, zat er absoluut géén hek omheen!
Normaal gesproken is een natuurterrein wel dusdanig groot, dat alles wat er in leeft, zich in elk jaargetijde van voldoende voedsel kan voorzien.
Als je de hoeveelheid dieren op zo’n terrein maar laat groeien, zonder wat aan het voedselaanbod te doen en er zijn geen predatoren om de zwakkeren er tussenuit te halen en zodoende de aantallen te decimeren, ja, dan krijg je uiteindelijk tranentrekkende taferelen.
Zulke toestanden passen niet bij een geciviliseerde organisatie.
Gelukkig heeft de regering, die het rapport ook heeft gelezen, nu andere en ook verstandiger gedachten en zullen er adequate maatregelen worden genomen.
Er gaan gewone mensen met goede ogen meekijken over de schouders van diegenen, die binnen het SBB de regeringsplannen zullen moeten gaan uitvoeren.
Bovendien is er nu voor gekozen, om een aantal dieren, die mogelijk een lijdensweg gaan krijgen, bewust het voorjaar niet te laten halen.
Zo hoort het ook; als je een park (het is geen natuur!) wilt hebben, moet je ook aan het dierenwelzijn denken, bovendien is er ook nog zoiets als zorgplicht.
Daarenboven en dat vind ik dan weer heel vreemd, er werd destijds tijdens de MKZ-crisis behoorlijk moeilijk gedaan bij veehouders, die het soms per ongeluk met de oormerken even niet goed onder controle hadden. Zware sancties waren het gevolg!
In dit grote park (en dan mogen de beelden nog zo mooi zijn), lopen honderden evenhoevigen rond (let wel, het zijn nog steeds gehouden dieren!) zonder oormerken!
Wie houdt daar controle op gevaarlijke dierziektes die zich onder de vele landbouwhuisdieren kunnen verspreiden en hoe gaat het dan verder?
Ophokken is daar dan echt niet aan de orde, sterker nog, onmogelijk!
Het zou toch zo maar kunnen, dat wanneer de dieren, door de soms extreme winterse omstandigheden dusdanig verzwakt zijn dat enge ziektes kunnen toeslaan?
Als de aantallen in de Oostvaardersplassen nu eerst eens tot een aanvaardbaar niveau zijn teruggebracht, zodat de overgebleven populatie er in barre winters met veel sneeuw een veel betere overlevingskans zal hebben en niet meer hoeft te overleven van de door andere dieren platgetrapte vegetatie.
Als er dan in het hele gebied betere en meer schuilgelegenheden zullen zijn aangebracht, zodat de dieren beschutting kunnen vinden, waardoor ze minder kostbare energie verliezen, dan kon het nog wel eens goed komen met de “woeste natuur” daar in die Oostvaardersplassen.
Het zou uiteraard nog veel beter zijn, wanneer die grote kuddes runderen, paarden, edelherten en reeën konden migreren naar andere gebieden, via aan elkaar gekoppelde grote natuurgebieden, maar daar is in Nederland geen ruimte en geen geld voor.
Kijk, dan hoefden ze niet te sterven door de honger, maar konden ze zelf een betere plek opzoeken, vogels kunnen dat wel, die vliegen gewoon over de hekken heen!
De natuur in het kleine Nederland zijn gang laten gaan is helaas een utopie.
Daar zijn veel grotere en dan ook echt onafzienbare terreinen voor nodig, om het te kunnen laten slagen en zo niet, dan moet je af en toe ingrijpen.
De natuur een handje helpen dus, maar hoe help je nu de natuur, door er met gemotoriseerde voertuigen betaalde safaritochten te gaan houden, terwijl je er voorheen absoluut niet mocht verschijnen uit angst die natuur te schaden en wie gaat daar de vos helpen wat te doen aan die enorme ganzenkraamkamers?
De film mag dan indrukwekkende beelden tonen, maar het blijven gewoon “wilde” dieren in een park en ik weet bijna zeker dat we met een goed budget, goede camera’s, goede cameramensen en een goed verhaal in sommige van onze perken ook beslist een nog opwindender film met oorspronkelijke Aviorniswatervogels zouden kunnen maken.
Ingrediënten als twee strenge winters, twee jaar uitstekende verzorging en twee jaar Nederlandse bureaucratie zullen het geheel extra spannend maken.
Ik heb ook al een mogelijke titel bedacht: “Project Trinidad” of een ander land. Zoiets.
Bart Smit
NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.
