Wat zielig!

Deel 81, mei 2016

Iets zielig vinden is langzamerhand een trend geworden.

Zo is de intrinsieke waarde van dieren een emotionele waarde-toekenning maar tegelijkertijd een wollige waarde en moeilijk wetenschappelijk te onderbouwen; hoe meet je zoiets?

Ik kwam laatst een magistrale volzin tegen van iemand die vindt dat alle mensen op zijn minst vegetariër moeten worden omdat je niet zo maar alles met dieren kunt doen. “Want”, zo werd geschreven, “dieren weten meer dan we denken en denken meer dan we weten en dat noopt tot respect en mededogen”. Tsja!

Alles wat mensen met dieren doen, niet passend in de cultuur van de stadse “dierenknuffelaars” wordt door fanatieke opiniestokers per definitie zielig  gevonden, zo stuit het bestrijden van plaagdieren al velen tegen de borst.

Direkt na de geboorte van een kalf wordt dit bij melkveehouders van de moeder gescheiden. Het ras “melkkoe” is er immers voor de melk en vele koeien hebben door de jarenlange gerichte fokkerij al helemaal geen binding met hun boreling, erger nog, veel koeien vinden het maar een vreemd ding, reageren soms agressief en willen er vaak helemaal niets meer mee te maken hebben. Dit proces is al bij vele generaties melkveehouders aan de gang en nu, in 2016, moet alles plotsklaps,  door emoties gedreven, helemaal anders, zonder ook maar enige navraag te hebben gedaan in de betreffende sector.

De motie, ingediend door de P.v.d.D. in de Tweede Kamer, die e.e.a. mogelijk moest gaan maken, werd op een wel heel erg emotieloze en ongeïnteresseerde manier voorgelezen.  

Laatst las ik nog over een ander item, dat door roeptoeterende dierenliefhebbers als zielig wordt bestempeld, het voeren van dode vis aan dolfijnen in een dolfinarium, want dat zou behoorlijk tegennatuurlijk zijn. Ja, zo ken ik er ook nog wel een paar, zoals het voeren van dood vlees aan de roofdieren in de dierentuin en dood gras aan alle herkauwers bij veehouders in de winter!

De moderne mens wil graag alles wat een beetje bij deze tijd en welvaart hoort in huis hebben. Een ultra groot en plat beeldscherm, een laptop, een desktop, een tablet en een iPhone, een robotstofzuiger of dito grasmaaier, een elektrisch fiets, een auto en vast nog wel veel meer moderne zaken, die slechts pas dan te verkrijgen zijn als men op de kleintjes let bij de voedselaankopen.

O ja, een hond is ook wel een leuk attribuut in de huiskamer, bovendien worden daarnaast de sociale kontakten op straat dank zij een viervoeter beslist verhoogd, maar is elke dag meerder malen van driehoog trap op- trap af nou echt wel zo leuk voor een hond?

De moderne mens wil graag welvaart, maar vergeet daarbij dat het tot stand komen van de daarvoor benodigde artikelen vaak onder deerniswekkende omstandigheden elders plaatsvindt. 

Heel leuk dat aanvulling op de garderobe hier en daar zo uitermate goedkoop worden aangeboden, maar onder welke omstandigheden kwamen ze tot stand? Wat kost een gouden ring met diamant en hoe en onder welke omstandigheden zijn die grondstoffen daarvoor gevonden en gewonnen?

Hoe staat het met de rechten van vrouwen in landen waar de grondstof voor de brandstof vandaan komt, waardoor de super de luxe auto zich kan voortbewegen en hoe en door wie zijn de batterijen in smartphones gemaakt?

Onlangs las ik nog een boeiend verhaal over “zielige konijnen”. Konijnen eenzaam in een hok en meerdere hokken op elkaar gebouwd, de zogenaamde “konijnenflat”, zou uitermate zielig voor de dieren zijn. Zo mocht het niet, konijnen hoorden met meerdere soortgenoten “buiten rond te huppelen”. Er stond echt “huppelen” en ik verzeker u dat het niet gekscherend maar zeer serieus bedoeld was.

Even onder ons, de opstellers van zulke bewoordingen hebben waarschijnlijk geen enkel idee wat er dan te gebeuren staat, want zet meerdere konijnen bij elkaar en voor dat je het weet zit je er onder. Let op, want nu komt de aap uit de mouw! Weet u wat nu zo’n rare eigenschap is van al die door emotie gedreven “wat zielig” roepende mensen? Dat ze wel de splinter in andermans oog zien maar niet de balk in hun eigen.

Ik geef een paar voorbeelden. Het hebben van een huisdier als hond (of kat) geeft veel mensen een plezier, maar ik moet de eerste hond/kat nog tegen komen die geheel op vrijwillige basis vegetariër is geworden. Daarnaast, waarom pakken we in de supermarkt toch altijd weer dat goedkope vlees?

Er wordt met delen van gedode dieren door de supermarkten gestunt met de prijs en het materiaal gedegradeerd tot “kiloknallers”; is er voor die dode dieren dan geen respect, is dat dan niet zielig?

Hoe kan het zijn dat er tegenwoordig al “volkoren” vissticks bestaan die in ronkende reclame aangeboden worden als: “Zo smaakt het leven!” Nee, beste fabrikant van dergelijke visreepjes: “Zo smaakt de dood!”

Het is toch zielig dat op die manier grote vissen worden gedegradeerd? Voor veel mensen is de jacht in Nederland zielig voor de dieren en zijn de jagers bloeddorstig personen, die hele populaties wild “uit elkaar schieten”, zoals de volksvertegenwoordiger van de P. v. d. D. ooit eens de wereld in slingerde. 

Diezelfde mens vergeet, dat de moderne technieken samen met de rijstijl van de chauffeurs, nog steeds niet in staat zijn om op de openbare wegen het leven van duizenden dieren te sparen (per dag zijn er +/- 27000 aanrijdingen met dieren).

Als heel veel weggebruikers nu eens beter opletten, stoppen met racen op provinciale wegen en weggetjes en het “niet handsfree” bellen achter het stuur afzweren, zou dat de aantallen platgereden dieren mogelijk al wat reduceren, al kun je het natuurlijk niet altijd helemaal voorkomen.

Voorbeeld: laatst telde ik bij ons in de buurt gedurende 5 dagen op een stukje weg van amper twee kilometer een bijna platte dode rat, een hoopje bunzing, een super plat waterhoentje, een verfrommelde eend, een opgekrulde jonge houtduif en iets dat nog op een waterhoentje leek, maar die was in twee delen.

Dat was slechts een klein stukje weg, de score voor de rest van ons land per jaar o.m.: 10-12000 ree, tot 1200 wilde zwijnen, tot 400 edelherten, meer dan 200 dassen en ongeveer 120 damherten.

Heel veel dieren steken in ons dichte wegennet nog steeds onverwachts over zonder uit te kijken en dat heeft al menig automobilist forse schade opgeleverd, om maar niet te spreken over onnoembaar leed in de desbetreffende dierenpopulatie.

Kortom, men zal toch eerst eens bij zich zelf te rade moeten gaan, voordat men met het bord op schoot met patat en stukjes plofkip in satésaus, koekeloerend naar het ultra brede plasmascherm, bij de minste of geringste “aanstootgevende” beelden in de stress schiet en roept: “Wat zielig!” om vervolgens snel en anoniem de meest hatelijke kreten via de sociale media de wereld in te sturen! 

Bart Smit

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.