Deel 86: april 2019

Veroordeling.

 

“Die beste boer woon in die stad”.

Dit is een Zuid-Afrikaanse uitdrukking die bij ons ook bekend is, maar dan zeggen we het wat anders  namelijk: “De beste stuurlui staan aan wal”.

Dit is zo’n gezegde waaruit blijkt dat je toeschouwers en uitvoerders hebt en dat daar een groot verschil tussen zit met een breedte van wel enkele kilometers.
Heel veel mensen in Nederland hebben een hobby en veel daarvan hebben een dierenhobby. Maar er zijn ook veel mensen die dat niet hebben.

Dat hoeft natuurlijk ook niet, je kunt natuurlijk niet allemaal overal gelijk in zijn, verschil moet er zijn. Mensen met een dierenhobby, in het geval van Aviornisleden zijn dat oorspronkelijke vogelsoorten, hebben zich er vaak heel goed in verdiept, zijn zeer goed op de hoogte en weten hun vertrouwelingen uitermate goed te verzorgen.

Veelal vaak zo goed, dat er elk jaar ruim nakomelingen zijn en dat is alleen maar goed, want wanneer de nood aan de man komt, zijn er voldoende vogels om terug te zetten in hun oorspronkelijke habitat.

Dat is een heel belangrijke doelstelling van Aviornis International Nederland en is al een paar keer toegepast en zal zonder meer zo maar weer kunnen worden gebruikt.

Eigenlijk was ik ooit van plan in mijn columns (liever) niet over politiek te schrijven, maar soms ontkom je er gewoon niet aan.

Zo’n openingszin geeft eigenlijk al een beetje aan welke kant het op zal gaan en eerlijk is eerlijk, je hebt nu eenmaal “kijkers” en “doeners”.

Wij zijn de “doeners”, wij mensen met een dierenhobby vermaken ons daarmee, putten daar rust uit, genieten daar van, delen onze kennis en ervaring en als het moet en kan ook nog onze vogels.

In de gezondheidszorg gaan de kosten steeds hoger worden; dank zij onze rustgevende hobby worden de kosten juist gedrukt, want stress verdwijnt snel als men een tijdje met zijn/haar vogels in de weer is.

Nu denkt u misschien dat het alleen over Aviornisvogels gaat, maar er zijn zo veel meer hobby’s met vogels en dieren; gewoon te veel om op te noemen.

Zo maar twee organisaties die zich met dieren bezig houden, zoals de stichting Platform Verantwoord Huisdierbezit (PVH) en de Stichting Zeldzame Huisdierrassen kennen veel diersoorten, die ook allemaal door liefhebbers gehouden worden.

Zo zijn er binnen de PVH vogelsoorten als duiven, sportduiven, hoenderachtigen, kraanvogelachtigen, 

loopvogels, papegaaiachtigen, prachtvogels, roofvogels, uilen, vruchten-, en insekteneters, watervogels en zangvogels en vele anderen.

Onder de zeldzame huisdierrassen vallen o.a. runderen, schapen, geiten, paarden, hoenders, ganzen, eenden, duiven, insekten, honden en konijnen, maar daarnaast zijn er natuurlijk ook liefhebbers van rassen die niet zeldzaam zijn.

Dan zijn er nog veel andere organisaties in Nederland, nog heel veel andere verenigingen en ook honden-, en kattenliefhebbers.

Al met al een heel groot scala aan mensen, allemaal liefhebbers en allemaal serieuze hobbyisten.

Dat zijn uiteindelijk, zoals gezegd, de “doeners”. Daar tegenover staan de “kijkers”, de “beste stuurlui”, de “beste boeren in die stad”.

Laten dat nou net diegenen zijn waar we niets van te verwachten hebben, waar we niks mee kunnen!

Allemaal ogenschijnlijk en mogelijk heel aardige mensen, maar niet onze vrienden.

Dat zijn de mensen, die het ons nu en in de toekomst moeilijk gaan maken, die het hebben van een hobby met dieren, hoe goed bedoeld en belangrijk ook, niet goed vinden en er het allerliefst van af willen.

Zo nu en dan moeten er wetten en regels komen, waarover de politieke partijen zich dan kunnen gaan buigen.

Kleine aanpassingen in bestaande regelgeving kunnen soms ook al door een geldig ingediende motie tot stand komen en het is dan zaak van de partijen goed op te letten waar zij mee ingestemd hebben als ze achter de motie staan. Wat mij tegen de borst stuit is het feit, dat ingediende moties soms louter emotioneel zijn.

De achterliggende gedachten zijn dan vaak van dusdanig hoog emotioneel gehalte, dat ieder weldenkend mens er zich absoluut geen raad mee weet.

Een tijd geleden gebeurde dat door het indienen van een motie in de Tweede Kamer door de Partij voor de Dieren, die het kalf langer bij de (melk)koe wilde laten blijven, omdat dat beter zou zijn voor “de moeder-kind binding”.

Daar was de betreffende sector niet over geraadpleegd; het later in de tijd die twee van elkaar scheiden zou mogelijk nog dramatischer kunnen zijn, kortom, emotionele gronden, weinig verstand van, willen doordrukken en niet goed over nagedacht.

Op emotionele gronden politiek bedrijven is niet de juiste weg, maar helaas gebeurt dat bij bepaalde partijen steeds meer en steeds vaker: maar….politiek is geen emotie!

Het moet niet zo kunnen zijn, dat politici opzettelijk feiten verdraaien vanwege de emotie om het publiek (en dat zijn dan hun mogelijke kiezers) te overtuigen voor eigen gewin.

Onze toekomst (als professionele dierenhouders) hangt af van wat de politici beslissen en ga er maar van uit dat een groot aantal van hen absoluut totaal geen enkel idee heeft van wat ons bezig houdt.

Dat is ook moeilijk, dat begrijp ik ook wel, ze zijn niet allemaal behept met het virus, maar toch!

Die hele grote groep Nederlandse mensen, met allemaal die mooie dierenhobby verdienen het zorgvuldig behandeld te worden, want ze doen in feite niets verkeerd.

Maar daar hebben mensen, die principieel tégen het houden van dieren zijn vanwege emotie, onkunde en onbegrip, totaal geen enkele moeite mee en zullen hun uiterst best gaan doen om er, steeds tot vervelens toe, telkens weer een totaalverbod van te willen gaan maken.

Eigenlijk is het nu langzamerhand een rare wereld aan het worden.

Al vér voor de jaartelling werden er al dieren gehouden, denk aan ezels en kamelen in Israël, maar ook in Europa zullen er door de toen levende mensen dieren voor het gebruik zijn gehouden.

Vele volken leefden er op de wereld en die wisten helemaal niet van elkaars bestaan, kenden elkaar niet en hielden al dieren.

Nu, een paar duizend jaar later, terwijl de hele wereld met elkaar verbonden is door allerlei elektronische mogelijkheden, willen (heel raar) groepen mensen het houden van dieren aan anderen ontzeggen.

De enige reden is een emotionele en staat heel ver af van wat er werkelijk aan de hand is.

Als die tegenstanders van de dierhouderij zich nu eindelijk eens echt, maar dan ook echt, zouden gaan verdiepen in de werkelijke drijfveren van mensen die (van) dieren houden, dan zou de wereld er heel anders en veel vrediger aan toe zijn.

Je zou het hele bovenstaand verhaal ook anders kunnen verwoorden: “onbekend maakt onbemind” of nog anders: pas na het verzamelen van héél veel goede informatie en stevig verdiepen in de materie komt men tot gedegen kennis en uiteindelijk tot een afgewogen oordeel.

Indien niet, is het slechts simpelweg veroordelen en dat is wel héél erg gemakkelijk!

 

Bart Smit

 

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.