Deel 92: december2019

Ringen.

Schijnbaar ben ik gek op koeien. Zeker als ze oud zijn en uit de sloot moeten worden gehaald. Het zal vast beter zijn om dit niet te vaak te doen, maar soms overkomt het mij. Laatst las ik dat het nog lang niet zeker is of het totale plaatje omtrent de stikstofuitstoot eigenlijk wel juist (was) is. Er schijnen jarenlang rekenkundige aannames te zijn geweest i.p.v. betrouwbare metingen en op die aannames zouden dan weer allerhande wet-, en regelgeving zijn gebaseerd. Voor diegenen, die met die regels werden opgezadeld, was dat vaak even slikken, want er kwamen ook allerhande moeilijke situaties achter vandaan. Eigenlijk is dat heel triest, dat wet-, en regelgevers onduidelijke en onterechte maatregelen uitvaardigen, al zullen ze dat natuurlijk nooit en te nimmer openlijk toe gaan geven! Een normaal mens, zijnde een burger van Nederland, zal zich dan vaak afvragen: “Wie heeft dit bedacht, waar is dit nou goed voor en heeft hier iemand, die er echt verstand van heeft, wel naar kunnen kijken?”.

Onlangs was het in het nieuws (stond er regelmatig bol van) dat er een wet in de maak zou zijn betreffende classificaties van zorgbanen. Iemand, die al jaren ervaring in een bepaalde baan in de zorg had, zou er op een of andere manier minder van worden omdat dan opeens die ervaring niet meer telde. Dit was dan dus een regeling, bedacht door regelgevers, die dachten het wel te begrijpen maar er uiteindelijk niets van snapten. Nu gaat het allemaal niet meer door, omdat er is vastgesteld dat er absoluut “geen draagvlak” meer voor bestaat. Ook zal er nu op worden aangedrongen dat er in deze bedrijfstak voortaan altijd iemand met ervaring bij het bestuur van zorgbedrijven zal moeten worden betrokken. Gewoon, iemand met verstand van zaken mee laten denken en mee laten beslissen. Niet van bovenaf regelen, maar samen met anderen, die er ook verstand van hebben.

Let op, daar is ie weer, die oude koe, (wees gerust, is al uit de sloot). 
Een aantal jaren geleden werden vogelmensen, die ringen wilden bestellen, om deze vervolgens om de pootjes van hun vogels te gaan schuiven, opgezadeld met een nieuwe regeling. Diverse vogels hebben diverse pootdiktes, maar er zijn er ook waarvan de diktes nauwelijks verschillen. Voorheen bestelde je, voor vogelsoorten met dezelfde pootdikte, ringen met dezelfde diameter voor die pootdikte. Plotsklaps had een slimme (!?!) regelgever bedacht, dat het zo niet langer kon. Het moest radicaal anders en véél slimmer, namelijk voor elke soort een met naam genoemde ring bestellen.

Soebatten dat het zo onnodig ingewikkeld werd had geen zin en ook geen enkel effect! Tegen een muur praten werd het ook wel genoemd! Regelgevers kunnen namelijk heel slecht naar andere mensen luisteren.

Eveneens een aantal jaren geleden was er eens een televisiereclame voor kattenvoer. Het reclameverhaal werd zo gebracht, dat uit alles bleek dat het héél goed voer was en dat je als kat wel erg gelukkig moest zijn, met zulke baasjes, want de eigenaren van het poezenbeest riepen telkens “wij weten wel wat goed voor je is!” Deze kreet is kennelijk ergens blijven hangen bij mensen die wet-, en regelgeving als beroep hadden.

Let op, voor het geval u het nog niet wist: regelgevers zijn heel vaak vermomd als ambtenaren. Zij maakten de regels en zij wisten wel wat goed voor ons was! Maar of het nu wel zo verstandig was is eigenlijk nooit onderzocht, of misschien toch ook weer wel, want later is gelukkig het hele gedrocht van ringen bestellen toch weer wat eenvoudiger  gemaakt.  

Als er nu iemand, met verstand van zaken naast die ambtenaar, die alles had bekokstoofd, had gezeten, zo nu en dan met zijn hoofd had geschud en zachtjes “psst, pssst” had gedaan en voorzichtig had geroepen dat het wel een héél verkeerde kant op ging, was die hele heisa en ingewikkelde toestand helemaal nooit nodig geweest. O.K. ik weet het ook wel, gedane zaken nemen geen keer. Hoeveel van die oude runderen wil ik dan nog uit de sloot halen? Maar ik kon er toen niet bij en nu nog steeds niet. Ik heb nog steeds een voorraad rood/wit schriklint op de plank liggen, voor het geval, ja waar voor eigenlijk? Waarom moesten destijds vogelhouders van vogels met vrije uitloop, maar ook van watervogels op vijvers, die linten over hun verblijven spannen? Vooral als ze buiten de bebouwde kom woonden was dat noodzakelijk, daarbinnen was het niet verplicht.

Nog even het geheugen opfrissen: mogelijke zieke trekvogels zouden daardoor afgeschrikt worden om niet bij die linten te vliegen en te landen. Bovendien zouden die gevaarlijke trekvogels boven de bebouwde kom geen kwaad kunnen, want daar vlogen ze meestal niet over! Dat was weer zo’n staaltje “wij weten wat goed voor u is”, “want wij weten het ook niet meer!” Maar dat is nu juist zo vervelend en ook gevaarlijk. Ik heb heel vaak het gevoel, dat maatregelen die door regelgevers worden uitgevaardigd en bekrachtigd, meestal niet helemaal doordacht zijn en steeds maar onder het mom van: “wij weten wel wat goed voor u is” worden uitgevaardigd. Later blijkt dan vaak, dat wanneer er, heel zorgvuldig, mensen met verstand van de materie bij betrokken zouden zijn geweest, er een hele andere wet tot stand was gekomen.

Wetten en regels zijn zeker nodig, anders wordt het op den duur een chaos, maar alles maar dichttimmeren met wetten en regeltjes, die vaak een enorme administratieve  rompslomp veroorzaken, waar helemaal niemand wat aan heeft, is zinloos. Op bureaucratische pesterijen zit het Nederlandse volk echt niet te wachten! Uitgezonderd de beroepsgroep die de regeltjes gemaakt heeft natuurlijk, die heeft er alleen maar profijt van en het houdt hen van de straat. Als er echt geen “draagvlak” voor is, heeft de nietsvermoedende Nederlander er niets aan en schiet niemand er uiteindelijk iets mee op!

Het jaar 2019 loopt ten einde en 2020 staat nu nog leeg maar vol met vragen; ik wens u hele fijne feestdagen!

Bart Smit.

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.